هنری که صحنه های مد را هیچ وقت رها نمی کند

پاپ آرت پس از جنگ جهانی دو ارزش های هنرهای زیبا (Fine Art) را به چالش کشید و یکی از جنبش های اصلی قرن بیستم بود عناصر اصلی آن و هنرمندانی که در این سبک کار میکردند شامل فرهنگ مردمی، بسته بندی محصولات ، تبلیغات تلوزیون، سریگرافی پرتره چهره های معروف و نقاشی ها بود. و با هدفی انتقادی به مصرف گرایی به خصوص در آمریکا بود.

چیزی که در آمریکا و انگلیس در مورد این هنر مشترک بود استفاده از بسته بندی، تصاویر سینما و تلوزیون، تصویرهایی از کتاب های کمیک و آگهی های بازرگانی و تبلیغاتی بود.

در اوسط دهه ۵۰ هنر پاپ آرت شروع به غارت کردن ابزار های کار خود درون کالاهای مصرفی و اشیا روزمره مردم کرد. که این ابزار ها را تصاویر کتاب های کمیک استریپ علمی تخیلی، موسیقی پاپ، آگهی های تبلیغاتی، فیلم های سینمایی، تابلو های علائم، تشکیل می دادند.

پاپ آرت یک جنبش هنری در دهه ۱۹۶۰ میلادی بود که ابتدا در انگلستان توسط هنرمندان مستقل شکل گرفت. در واقع هنر پاپ آرت از چیزهایی که بیشتر در چشمان مردم دیده می شود سرچشمه می گیرد و نشان می دهد که حتی مبتذل ترین عناصر فرهنگی می تواند خاصیت زیباشناسی و هنری داشته باشد.

برچسب قوطی سوپ های کمپل برای هنری ماتیس جذابیت هنری پیدا کرد. در همان زمان خرده فروشان لباس های ارزان قیمت مانند Mark & Spencer شروع به تصاحب طراحان پاریسی کردند که روی لباس های گران قیمت و اوت کوتور تسلط داشتند. طراحان با اشتیاق شروع به پذیرش طرح های جسورانه اکسپرسیونیسم انتزاعی در زیباشناسی پاپ آرت و استفاده از خلاقیت خود برای عمومی کردن مد برای تمام افراد کردند. خدانگهدار کت و شلوارهای رسمی و مشکی، سلام دامن های کوتاه و لباس های چاپی و روشن.

ما غالبا می بینیم که طراحان مد برای ساخت لباس و یا الگوبرداری از چاپ ها و نقاشی ها روی لباس های خود از هنرهای مختلفی استفاده می کنند. این روزها نیز مشارکت های تجاری بین طرحان و هنرمندان شکل می گیرد و طراحان در مجموعه های خود به طور مستقیم با هنرمندان در ارتباط و همکاری هستند. این مشارکت ها همیشه عادی نبوده است بلکه شروع آن در دوره ظهور پاپ آرت بود که طراحان و هنرمندان در محافل شروع به معاشرت کردند و بر یکدیگر تاثیر گذاشتند و یا یک فرهنگ به اشتراک گذاشتند.

اندی وارهول یکی از این هنرمندان بود که با طراحان مد دوستی محمی برقرار کرده بود. نام استودیویی که در آن کار می کرد “The Factory” بود. وارهول کار خود را به عنوان یک تصویرگر مد در مجله ووگ شروع کرد. بنابراین می توان گفت که او جزو اولین کسانی بود که از آیکون های پاپ آرت با تبدیل هنر خود به لباس های کاغذی، وارد دنیای مد کرد. این لباس ها به عنوان پوشاک یکبار مصرف در مورد شیوه زندگی مصرف گراها بود و یکی از محبوب ترین آنها لباس ساخته شده از بسته بندی کمپل بود.

پس از آن طراحان مد شروع به ترکیب کردن چاپ های روی لباس های خود کردند نظیر ورساچی در کالکشن بهار ۱۹۹۱ و پس از آن برند کریستین دیور.

دوست وارهول یعنی ایو سن لورن نمایشگاهی در سال ۱۹۶۶ با عنوان مجموعه موسیقی پاپ تولید کرد که شکلی آشکار به این انقلاب بزرگ هنری اشاره داشت. مجموعه پر جنب و جوش و قابل دسترس او هر روز موفق تر می شد و این جمله را ثابت می کرد که “مد زمانی می تواند خوب باشد که بتواند تو را سرگرم کند.”

آن زمان مجموعه سنت لورن در مد سیر تکاملی بیشتری را طی کرده بود و طوری شد که همه می توانستند لباس های خوب و ارزان قیمت بپوشند و از آن لذت ببرند. برخی از طراحان آمده اند تا اساس فلسفه طراحی خود را بر روی دموکرانیزه کردن مد بچینند که این از ارزش های اساسی جنبش معاصر پاپ آرت است.

جرمی اسکات یکی از این طراحان است و با نمایش دادن مجموعه پاییز ۲۰۱۴ برند Moschino رفرنسی از Frito-Lay و McDonald را به صورت نقوش روی لباس ها آورد که به شدت هرچه تمام تر و واضح به Pop Art اشاره داشت.

امروزه حتی ده ها سال پس از انقلاب، هیچ نشانه ای از پایان این جنبش هنری به چشم نمی خورد و مارک های بزرکی مثل Nike و Vans طرح هایی از Lichtenstein را در کفش های ورزش و کفش های دوی خود گنجانده اند.

Pop Art به دلیل محبوبیت بی نظیر و ریشه در زبان جهانی مصرف گرایی به همراه طرح های جذاب، شاد و رنگی، همچنان به عنوان مرجع ترین جنبش هنری در مد شناخته می شود.